استان البرز به علت مهاجرت پذیری دارای ترکیب مختلف اقوام است. از اقوام ساکن در شهرستان کرج می توان به اقوام لر، کرد، گیلکی، یزدی، ترک، مازندرانی و خوزستانی اشاره کرد که به صورت غیر متمرکز در نقاط مختلف استان ساکن هستند و به این زبان ها نیز صحبت می کنند و زبان رسمی در این استان همچون سایر نقاط کشور فارسی است.
از دیگر گویش‌های رایج در استان البرز گویش کرجی است که گویش اصلی مردم کرج می باشد و به طور دقیق ریشه آن مشخص نیست اما ساکنان مناطق اوشان، فشم، سولقان، شمشک، کندر، شهرستانک، برغان و دیگر روستاهای دامنه رشته کوه‌های البرز با آن سخن می‌گویند.
گویش طالقانی از دیگر گویش‌های رایج در استان البرز است. این گویش در منطقه طالقان مورد استفاده است و می‌توان آن را از گویش‌های زبان تاتی دانست که با زبان‌ها و گویش‌های مجاور خود تبادل ساختاری و واژگانی بسیاری داشته است. تأثیرپذیری از گویش مازندرانی و زبان‌های گیلکی و آذری، در کنار ارتباط مستحکم و نزدیکی نسبی به تهران و برخورداری از تولیدات ادبی مکتوب و عامیانه، به این گویش غنای ویژه‌ای بخشیده است. طالقان به دلیل مجاورت با استان‌های مازندران، گیلان، قزوین و تهران و رفت و آمدهای مداوم به مناسبت شغل و تجارت، برخی از لغات خود را در زبان این نواحی مرسوم نموده و برخی از لغات مورد استفاده در فرهنگ‌های اطراف خود را پذیرفته است. به عقیده برخی از صاحب نظران، گویش مردم طالقان به دو دسته مازندرانی و تاتی تقسیم می‌شود. روستاهایی که میان جوستان و کوه‌های کندوان قرار گرفته‌اند به لهجه مازندرانی سخن می‌گویند و از جوستان به سمت غرب، تات زبانند. لهجه تاتی ایشان فارسی ولایتی است و چندان واژه‌های کهن در آن دیده نمی‌شود. البته برخی نیز معتقدند که زبان اهالی طالقان مرکب است از لهجه و زبان قزوینی و طبرستانی زیرا با این دو سرزمین همسایگی و مجاورت دارند و زبان و گویش این دو استان بر آن‌ها تأثیر نموده است.
بنابر اشاره یکی از محققین طالقانی، ساکنان بالا طالقان، میان طالقان و پایین طالقان همه به گویش طالقانی سخن می‌گویند اما این گویش در روستاها و بخش‌های این منطقه یکسان نیست و دگرگونی‌های اندکی با یکدیگر دارد. در طالقان به خاطر نزدیکی با همسایگان شمالی و جنوبی اندک تفاوتی در لهجه‌ها و زیر و بم کلمات در روستاها و بخش‌های آن وجود دارد که به آسانی می‌توان فهمید گوینده اهل کدام منطقه است.
