از قدیم، خراسان منطقه ای کم آب و خشک بوده است به طوری که مراسم طلب باران یا همان باران خواهی در بسیاری از شهرهای خراسان از جمله مشهد مرسوم بوده و آداب مشترکی داشته است. بدین گونه که زنان و دختران (با استفاده از دو تکه چوب و مقداری پارچه) عروسکی درست کرده و آن را در سطح محله یا روستا می گرداندند و با خواندن اشعار و تصنیف هایی در جمعیت، باران را درخواست می کردند. در اشعار معمولاً به خداوند و حضرت محمد (ص) قسم یاد می شد و از مردم محله و روستا می خواستند برای پخت آشی به همین منظور کمک کنند. هر فرد هنگامی که به گرداننده این عروسک برای طبخ آش، حبوبات و سایر مواد می رساند، مقداری آب نیز روی عروسک می پاشید و دعاها و اشعاری را زیر لب زمزمه می کرد، از جمله: «الله بده تو باران، به حرمت مزاران، گندم به زیر خاکه، از تشنگی هلاکه». دربیشتر این مراسم، نماز باران را به صورت جماعت می خواندند و مردم معتقد بودند که بعد از خواندن نماز و مراسم طلب باران، حتماً باران خواهد بارید.