جاجیم نوع دیگری از دستبافته های عشایر است. جاجیم در لغت به معنی پلاس است و از نخ های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه‌ای یا مخلوط هر دو بافته می‌شود.
کاربرد این فرش در ایلات و عشایر زیاد است و به عنوان روانداز و محافظ سرما مورد استفاده قرار می‌گیرد. جاجیم بافته‌ای خشن و زبر است ولی با استفاده مداوم از آن، در اندک مدتی لطافت و ظرافت پیدا می‌کند. جاجیم گونه ای زیرانداز دورویه است. جاجیم دست بافی است از پارچه کلفت شبیه به پِلاس که از پلاس نازک تر است و آن را از نخ های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه ای یا آمیزه ای از این دو می‌بافند.
جاجیم‌ها پرز ندارند و می‌توان از هر دو روی آن استفاده کرد. کوچ گردان از آن بهره زیادی می‌گیرند و کاربرد آن به عنوان روانداز و محافظ سرما است. جاجیم بافی به عنوان یکی از صنایع دستی در ایران رایج در بعضی استان‌ها از جمله آذربایجان شرقی، کرمانشاه، کردستان، همدان و فارس است که از دیرباز بین خانواده‌های روستایی و عشایر رواج داشته است. جاجیم به عنوان زیرانداز استفاده می‌شود و هم‌چنین هنگام کوچ عشایر برای بسته بندی و جا به جایی اسباب و لوازم و گاهی به عنوان بالاپوش گرم مورد استفاده قرار می‌گیرد. حتی در بین برخی از خانواده های روستای جاجیم را به عنوان چشم روشنی و جهیزیه نو عروسان هدیه می‌دهند و به عنوان یادگاری ارزنده سال‌ها در خانوارها باقی می‌ماند.
مواد اولیه جاجیم پشم است و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می‌شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می‌شود. در منطقه اورامان و ثلاث باباجانی زنان جاجیم هایی را با نقوش متنوع و جنس مرغوب می‌بافند که در نوع خود کم نظیر است.
