در فرهنگ فارسی شعر به معنای موی انسان یا حیوان است و به بافنده آن موباف یا موتاب گفته می‌شود. اگر بخواهیم تاریخ شعربافی را که همان پارچه بافی است، دنبال کنیم، باید گفت از آن زمان که انسان کوشید خود را از آسیب سرما و گرما محفوظ دارد و به تن پوش احساس نیاز کرد، ابتدا با نی، استخوان حیوانات و تیغ ماهی، سوزن و از الیاف گیاهی، نخ مورد نیاز خود را تهیه کرد. این روند به تدریج تکامل یافت و بشر توانست به وسایل و ابزار جدیدی دست یابد و از همان زمان، پایه صنعت نساجی و پارچه بافی گذارده شد.
از گذشته های دور شعربافی از مشاغل صنعتگران استان خراسان بوده است. شعر نوعی پارچه است که با پشم یا ابریشم و با دستگاه بافندگی چهاروردی بافته می شود. قدمت برخی از این نوع پارچه ها به بیش از هزار سال می رسد. این صنعت در برخی شهرهای استان خراسان، به ویژه در شهرستان های مشهد، سبزوار، گناباد و تربت حیدریه، به صورت خانگی و کارگاهی دیده می شود. فعالیت های برک بافی، فرت بافی و ابریشم بافی را نیز می توان در این رده قلمداد کرد که عمده تولیدات آنها حوله، چادر شب و بقچه است.
