مسجد جامع دامغان بنایی آباد و دایر در شمال خاوری شهر دامغان است. تاریخ ساخت بنای این مسجد به درستی مشخص نشده است. گویند این بنا در زمان خلافت مأمون عباسی ساخته شده ولی سند درستی برای اثبات آن در دست نیست. به طور کلی تاریخ بنای این مسجد را به پیش از دوره سلجوقیان یا در ابتدای تشکیل این سلسله نسبت می‌دهند.
بر اساس نوشته محمد حسن خان صنیع الدوله در کتاب مطلع الشمس، مسجد جامع دامغان را مرحوم میرزا محمدخان؛ سپهسالار اعظم در دوره قاجار بر روی ویرانه های قدیم مسجد بنا کرده است. به عبارت دیگر ایشان مسجد را تجدید بنا نمود. تنها یادگار مسجد از دوران قدیم، منار آن می باشد.
مسجد جامع دامغان در شمال شرقی شهر دامغان و روبروی مدرسه حاج فتحعلی بیگ که به آن مدرسه پامنار نیز می گویند، قرار دارد. این مسجد دارای ۳۵ متر طول، ۱۸ متر عرض و دو ردیف ستون است که روی ستون‌ها سقف های مدور آجری کار شده و در فاصله بین آجر ها با گچ بند کشی شده است. در ضلع جنوبی صحن مسجد سه ایوان وجود دارد که ایوان وسط مرتفع تر و عریض تر از ایوان های طرفین است و محراب نیز در همین ایوان واقع شده است. در ضلع غربی و شرقی نیز شبستان های مسجد قرار دارند.
منار مسجد جامع دامغان در قسمت شمال شرقی مسجد واقع شده است و تاریخ بنای آن سال ۵۰۰ هجری قمری می باشد. بر اساس نوشته صنیع الدوله، منار مذکور دارای ۱۰۵ پله و ارتفاع آن بیش از ۳۲ متر است. قاعده منار به شکل مربع و هر ضلع آن بیش از ۵ متر می باشد ولی اکنون به سبب این که قاعده منار زیر خاک پنهان است، شکل آن مشخص نیست. ارتفاع منار در حال حاضر ۲۶/۷۵ متر و محیط پایین آن ۱۴/۰۵ متر و محیط بالای آن ۶/۸۵ متر می باشد. روی منار با آجرهای نازک کوچک تزئین شده و در وسط منار قدری متمایل به پایین کتیبه ای از آجر وجود دارد که آیه نور بر روی آن نوشته شده است. بر روی منار کتیبه دیگری نیز از کاشی وجود داشته که اکنون موجود نیست.
این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ به شماره ۸۱ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
