حمام گله داری در شهر بندرعباس در استان هرمزگان واقع است که یکی از نقاط دیدنی این شهر به شمار می رود.
تنها حمام تاریخی در بندرعباس، حمام گله داری است که در محله اِوَزی ها قرار دارد. این بنا که احتمالاً به دوره صفوی مربوط است و در دوره قاجار به وسیله حاج شیخ احمد گله داری به مسجد گله داری وقف شده است.
بنای حمام به شکل مستطیل و سقف آن شامل چند گنبد کوچک و بزرگ است.
حمام گله داری بر روی بستری رسی که قابلیت نفوذ پذیری آن به دلیل اشباع شدن از آب دریا بسیار زیاد است واقع شده و به دلیل همین رطوبت بالا در ساخت این حمام بیشتر از سنگ های دریایی – اسفنجی، ساروج محلی و گچ دستکوب استفاده شده است. در واقع دلیل انتخاب این مصالح، قدرت جذب بالای رطوبت توسط آن ها بوده است. کف حمام نیز با آجر مفروش شده است.
فضای حمام گله داری همچون سایر حمام های قدیمی ایران از فضاهای بینه، سربینه، گرمخانه و خزینه تشکیل شده است. پس از عبور از ورودی حمام، هشتی وجود دارد که از طریق یک راهرو، به بخش های داخلی حمام راه می‌یابد. در نظر گرفتن فضای هشتی مانند در حمام های قدیمی برای تنظیم شدن دما و رطوبت فضای داخلی حمام بوده است. فضای بینه در حمام گله داری به شکل هشت گوش ساخته شده که در اطراف آن ۴ صُفه (سکو) نشیمن و رختکن دیده می‌شود. در وسط سالن بینه، حوض کوچک هشت ضلعی قرار دارد. بعد از بینه، بخش گرمخانه قرار دارد که فضای آن سرد و مرطوب است. ارتباط بین گرمخانه و بینه از طریق میاندر صورت می‌گیرد. بعد از گرمخانه، سربینه واقع شده که محل شست و شو و استحمام بوده و دارای دو صفه (سکو) نشیمن است. به دلیل این که بخار از بخش‌های داخلی حمام به این قسمت می رسد، فضای سربینه گرم و مرطوب است. سربینه به خزینه متصل می‌شود که فضایی گرم و خشک دارد. خزینه محل گرم شدن آب بوده و جهت استحمام مورد استفاده قرار می‌گیرد. از خزینه، آب گرم توسط کانال هایی از سنگ و ساروج به کلیه بخش های حمام انتقال می‌یابد.
سیستم گرمایشی حمام از انبار سوخت، آتشدان، دیگ، دودکش ها و گودال جمع آوری خاکستر تشکیل شده است. فضای گرم کننده حمام برای جلوگیری از هدر رفت گرما و نگهداری گرما، در عمق زمین ایجاد شده است.
آب مصرفی حمام از چاهی به عمق ۱۰ متر که همچنان وجود دارد، تأمین می‌شده است. در دوره‌ای هم که از آب برکه برای حمام استفاده می شده است. این عمل با استفاده از نیروی کمکی گاو که در مسیر گوچی که لهجه محلی هرمزگانی گاو و گوچه گویند، یعنی چاه چرخ گاوی، دائم در حرکت بوده و آب را از چاه به انبار ذخیره آب می ریخته صورت می‌گرفته است.
در سقف حمام گنبدهای کوچک و بزرگی دیده می‌شود که بر روی هریک روزنه هایی به عنوان نورگیر تعبیه شده تا روشنایی و تهویه هریک از بخش های حمام از طریق آن‌ها صورت گیرد.
حمام گله داری برای سال های طولانی متروکه و بدون استفاده باقی مانده بود تا این که سازمان میراث فرهنگی استان هرمزگان اقدام به مرمت و بازسازی این بنا نمود و حمام به موزه مردم‌شناسی تغییر کاربری یافت. برای این منظور، در سال ۱۳۷۹ خورشیدی، سازمان میراث فرهنگی برای نشان دادن گوشه هایی از زندگی و آداب و رسوم مردم هرمزگان، مجسمه هایی در موزه قرار داد و با این اقدام، پس از سال ها رونقی دوباره به این بنای تاریخی بخشید.
این اثر تاریخی در سال ۱۳۷۴ به شماره ۲۰۰۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
