دریاچه مهارلو از دریاچه های استان فارس که در شهرستان سروستان واقع شده به نام های مهلو، مهلویه و ماهلویه هم شناخته می شود و نام قدیمی آن جنکال، یا دریاچه نمک است. این دریاچه در در ۲۷ کیلومتری جنوب شرقی شهر شیراز و در باختر دریاچه بختگان قرار گرفته است. نام این دریاچه، برگرفته از نام روستای مهارلو است که در مجاورت آن واقع شده و بخش قدیمی روستای مهارلو در بخش ساحلی دریاچه قرار گرفته است.
این دریاچه از نظر کیفی شور و غیر قابل استفاده است. از آب این دریاچه، برای تهیه استخراج نمک طعام استفاده می‌شود و مکانی مناسب برای زیست پرندگان و حیوانات وحشی محسوب می‌شود. وسعت دریاچه ۶۰۰ کیلومتر مربع است.
دریاچه مهارلو خاوری ترین بخش جلگه شیراز است. مهارلو دارای آبی بسیار شور است و در فصل های خشکی یکی از کانسارهای بزرگ نمک ایران به شمار می‌آید. این دریاچه برای تهیه نمک صنایع استان فارس هم استفاده می‌شود.
دو رودخانه فصلی سلطان آباد و رودخانه خشک دریاچه مهارلو را تغذیه می کنند. آب چند چشمه نیز عمدتاً از قسمت های غربی و شمالی وارد این دریاچه می‌شوند. حداکثر عمق این دریاچه سه متر است.
مهمترین گونه پرنده این دریاچه فلامینگو است. تنجه، اردک سرسبز، مرغابی، آبچلیک، چوکا و آنقوت به عنوان دیگر پرندگان دریاچه مهارلو هستند.
در سال ۱۳۸۵ هجری خورشیدی با تصویب هیأت وزیران، دریاچه مهارلو به عنوان یکی از ۷ منطقه نمونه گردشگری ایران برگزیده شده است. مهارلو، بکت، کمال آباد، برمشور، قنبری، هزاردره، انجیره و سیف آباد از روستاهای گردشگری پیرامون این دریاچه هستند.
در خشکسالی سال ۱۳۸۷ حدود ۹۰ درصد دریاچه مهارلو خشک شد و از این دریاچه به غیر از نیزارها و تالاب های اقماری چیزی به جای نماند. در پی این خشکسالی از جمعیت ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار قطعه ای پرنده فلامینگو در دریاچه مهارلو در سال ۱۳۸۷ خورشیدی تنها حدود ۵ هزار فلامینگو باقی ماند.
