پل خواجو یکی از زیباترین پل های عصر صفویه است که بر روی رودخانه زاینده رود و در سال ۱۰۶۰ هجری قمری به فرمان شاه عباس دوم، در انتهای چهار باغ صدر و شرق سی و سه پل بنا شده است. این پل که طولش حدود ۱۵۰ متر و عرضش حدود ۱۴ و معبر آن نیز حدود ۶ متر می باشد از سنگ و آجر ساخته شده و ۲۱ جوی و ۲۶ چشمه دارد. پل خواجو چهار طبقه و با کاشیکاری های عصر صفویه ساخته شده است و در وسط پل برای اقامت موقتی پادشاه و خانواده سلطنتی ساختمان مخصوصی که به بیگلربیگی شهرت دارد، بنا شده است.
پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پل های زاینده رود مشهورتر است. پل خواجو که در دوران صفوی یکی از زیباترین پل های جهان به شمار می‌رفت، بیشتر به منزله سد و بند بوده است. در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی پل ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به نقاشی است. این ساختمان که (شاه نشین) نامیده می‌شود در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده می‌شدند.
در گوشه های ضلع شرقی پل خواجو دو شیر سنگی وجود دارد که ظاهرا نماد سپاهیان بختیاری و محافظ اصفهان در عصر صفویه هستند. پل خواجو دارای ۲۴ دهانه است که از مکعب های به دقت تراش خورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه مسدود گردیده است.
به نوشته تاریخ نگاران و پژوهشگرانی که درباره سلسله صفوی بررسی کرده‌اند، هدف شاه عباس دوم از ساختن پل خواجو پیوند دادن دو محله خواجو و دروازه حسن آباد با تخت فولاد و راه شیراز بوده است. گردشگران و جهانگردانی که در دوره‌های گوناگون به اصفهان آمده‌اند، زیبایی‌های پل خواجو را ستوده، آن را در زمره شاهکارهای جاودانه معماری ایرانی و اسلامی به شمار آورده‌اند.
نام دیگر پل خواجو، پل بابا رکن الدین می باشد که در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۱۱ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
