پل شهرستان اصفهان که به نام های پل جی و پل جسر حسین نیز معروف است و در ۴ کیلومتری شرق اصفهان در بلوار سلمان فارسی قرار گرفته است. ناحیه قدیمی جی که بعدها به شهرستان معروف شد، در شرق اصفهان واقع است و قدیمی ترین پل اصفهان به نام پل شهرستان نیز که تاریخ بنای آن به دوره قبل از اسلام و ساسانیان می رسد، در این ناحیه بر روی رودخانه زاینده رود احداث شده است. این پل در زمان دیلمیان و سلجوقیان تعمیر و مرمت شده است.
پایه های این پل بر روی سنگهای طبیعی کف رودخانه استوار گردیده‌است. طول پل از ستون مدور آجری تا انتهای سنگفرش قدیمی، در حدود ۱۰۵ متر و عرض آن از ۴/۲۵ تا ۵ متر متغیر است. جهت پل، شمالی – جنوبی با کمی انحراف است. پل شهرستان دارای یازده چشمه و دوازده پایه سنگی بزرگ است، اما قسمت فوقانی پل که جهت عبور و مرور بوده خراب شده است و فقط پیاده می‌توان از روی آن عبور کرد.
از مصالح به کار رفته در ساخت این پل می توان به سنگ، آجر و خشت اشاره کرد.
پل بر بستر صخره اى رودخانه احداث شده است. در زمان هاى باستان، براى ایجاد پل ها، بستر صخره اى رودخانه انتخاب مى شد. همچنین محل مورد نظر را در جایى انتخاب مى کردند که رودخانه باریک شده است. این شیوه، براى استحکام و صرفه جویى در مصرف مصالح در ساختمان پل به کار گرفته مى شد در این شیوه، ابتدا صخره را تراشیده سپس با سنگ و ساروج پایه هاى پل را به وجود مى آوردند. در ساختن پل شهرستان نیز از همین شیوه استفاده شده است و پایه ها را از سنگ لاشه و ساروج ساخته اند.
البته در طول تاریخ بر اثر طغیان هاى مکرر زاینده رود ویرانی هایی صورت گرفته است که مرمت شده است. آثار مرمت، به خاطر ناهمگونى قوس هاى طاق مشخص مى باشد. احتمالا پل، در دوران آل بویه، سلجوقى و صفوى، مورد مرمت کلى قرار گرفته است. اهمیت پل که تا دوران صفوى، راه اصفهان به شیراز از فراز آن مى گذشت، محرز مى باشد. اما برخی علاوه بر عبور و مرور، پل شهرستان را یک پل جنگی و نظامی می دانند که از نظر معماری و قدمت زمان ساختمان، در مجموعه پل های قدیمی ایران است که فقط پل دزفول و پل شوشتر با این پل برابری می کنند.
علت آن که این پل شهرستان نامیده می شود این است که در روستایی به همین نام در شرق اصفهان واقع شده است.
پل شهرستان در تاریخ ۱ دی ۱۳۴۸ با شماره ثبت ۸۸۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
