پل چویی معروف به پل سعادت آباد که با عرض کم و طول ۱۴۷ متر بر روی زاینده رود در فاصله سی و سه پل و پل خواجو ساخته شده است، از بناهای دوره شاه عباس دوم در سال ۱۰۶۵ هجری قمری به شمار می رود. این پل، ارتباط باغ ها سلطنتی دو ساحل شمالی و جنوبی رودخانه را با باغ های وسیع سعادت آبادو بناهای با شکوه هفت دست، آیینه خانه، کشکول و نمکدان برقرار می ساخت و محل عبور خانواده شاه صفوی، امرا، اشراف، مهمان ها و سفیرانی بود که اجازه ملاقات با شاه عباس دوم را می یافتند.
وجه تسمیه این پل به چویی و در تلفظ عامه مردم به چوبی، که در قرن اخیر متداول شده است، به مناسبت جوی کوچک ظریفی از سنگ پارسی بود که در عهد صفوی بر روی پل تعبیه شد. این جوی آب را از طرفی به طرف دیگر پل جاری می کرد. در قسمت شرقی و غربی این پل، آب رودخانه به صورت دریاچه ای در می آید که به همین لحاظ به پل دریاچه نیز معروف است. این پل در حد فاصل خیابان های کمال الدین اسماعیل و بوستان آیینه خانه کنونی قرار دارد.
