کتاب آرایی به تمامی هنرهایی اطلاق می‌شود که به فراخور و تناسب محتوای کتاب و در جهت تفهیم بیشتر و مطلوب تر به آرایش و تزیین کتاب می‌پردازند. این آراستگی کتاب می‌تواند شامل هنرهای مختلف از جمله تصویرگری و نگارگری، تشعیر، تذهیب، ترصیع، تحریر، خطاطی، حل کاری و طلا کاری، افشان گری، ابری سازی، مرکب سازی، صنعت عکس، قطاعی، قطعه سازی، متن و حاشیه سازی، دندان موشی سازی، جدول و کمند کشی، صحافی و جلد سازی در انواع مختلف آن باشد.
هنر کتاب آرایی، بی شک از آن هنگام که انسان توانسته مجموعه ای از اوراق مکتوب را به صورت کتاب در آورد، شکل اولیه خود را به نمایش گذاشته است. ایرانیان از همان آغاز به آرایش کتاب دلبستگی فراوان داشته اند. از آنجا که پوست و کاغذ از موادی هستند که در مقابل حوادث روزگار، پایداری کمتری دارند. نمونه های باستانی این هنر، بسیار کمیاب است و ما را از داشتن مدارک و اسنادی مستند، از تاریخ آغاز این هنر، محروم ساخته است. حشراتی همچون بید و موریانه و نیز میکرو ارگانیسم ها مثل کپک و قارچ و حوادثی همچون: آتش سوزی و غارت کتاب ها و کتابخانه ها از سوی دشمنان و مهاجمان در طول تاریخ، از عوامل نابودی آثار نفیس مکتوب هستند.
می‌گویند تیمور به هنر نقاشی و کتاب آرایی دلبستگی خاصی داشته است لذا در روزگار او، هنر کتاب آرایی در شهرهای تبریز و به ویژه در شیراز و هرات رواج بسیار یافته است. از میان کتاب های بسیار نفیس مصور دوره تیموری، باید شاهنامه «بایسنقری» را نام برد که از نفیس ترین کتاب های نقاشی ایران به شمار می‌آید. نام آورترین هنرمند دوره تیموری «کمال الدین بهزاد» است که او را به علل گوناگون صاحب مکتب دانسته اند. پس از وی شیوه‌ی او را هنرمندی دیگر به نام «قاسم علی» دنبال کرده است.
